–Κα Μουκίου σας ευχαριστώ πολύ που δεχτήκατε να μιλήσετε στο ενημερωτικό προωθητικό site Speak Freely. Θα θέλατε να μας πείτε μερικά πράγματα για εσάς για να σας γνωρίσουμε καλύτερα από τα παιδικά σας χρόνια…
–Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Ως παιδί του τσιμέντου και του κέντρου της πόλης, πάντα λαχταρούσα την επαφή με τη φύση. Την επεδίωκα μανιωδώς. Αναπτύχθηκε έτσι και μια μεγάλη αγάπη για τα ζώα καθώς και η ανάγκη μου να ζωγραφίζω τοπία. Κάπως έτσι ήρθε και η επαφή με την Τέχνη γενικότερα. Αναζητούσα το χρώμα στη ζωή, αντί του γκρίζου του τσιμέντου.
-Σας άρεσε από μικρή το θέατρο. Πηγαίνατε συχνά. Τι θυμάστε από εκείνη την εποχή;
-Ναι μου άρεσε από μικρή το θέατρο να το παρακολουθώ, όχι να παίζω. Ήμουν αρκετα συνεσταλμένη .Δεν συμμετείχα για παράδειγμα στις σχολικές θεατρικές εκδηλώσεις στο προσκήνιο. Βοηθούσα στο παρασκήνιο. Πήγαινα όμως πολύ τακτικά σε παραστάσεις.
-Σε σχέση με το τώρα… Τι δεν σας αρέσει;
-Τώρα τα βλέπω με την επαγγελματική ματιά. Είναι μια εργασία και παράλληλα ψυχοθεραπεία. Το να κάνεις επάγγελμα αυτό που σε ευχαριστεί και σε βγάζει από τα δεινά, είναι ευλογία. Δεν μου αρέσουν όλα εκείνα που υπάρχουν σε όλους τους εργασιακούς χώρους. Ο αθέμιτος ανταγωνισμός, ο φθόνος, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι. Η αποτυχία που δεν εξαρτάται μόνο από έναν.
-Το δικό σας έναυσμα για να ασχοληθείτε επαγγελματικά με την υποκριτική ποιο ήταν;
-Η απόφαση ήρθε σε μια ώριμη ηλικία, αμέσως μετά το Λύκειο. Η αγάπη μου για την Τέχνη και η ανάγκη να μπω στο μυαλό άλλων ανθρώπων και να μάθω πως σκέφτονται, με οδήγησαν .Συγκεκριμένο έναυσμα δεν υπήρξε.
-Έχετε μετανιώσει για κάτι ως σήμερα;
-Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Έμαθα από τα λάθη, έλαβα χαρές και συγκινήσεις.
-Στο καλλιτεχνικό χώρο θεωρείτε πως υπάρχουν αδικίες; Αισθάνεστε αδικημένη;
-Αδικίες υπάρχουν παντού. Δεν αισθάνομαι αδικημένη. Αν προσηλωθείς στο στόχο, τα εμπόδια και οι αδικίες σε χαλυβώνουν και σε πάνε παραπέρα. Είναι θέμα οπτικής.
-Θα θέλατε το παιδί σας να ακολουθήσει τον δικό σας δρόμο.
-Τα παιδιά πιστεύω πρέπει να ακολουθούν το δρόμο της ψυχής τους. Δεν υπάρχει τι θα ήθελα εγώ και τι όχι. Θεωρώ ότι πρέπει να στηρίζουμε τα παιδιά μας στις αποφάσεις τους και όχι να τα κατευθύνουμε εκεί που ενδεχομένως κρύβονται τα δικά μας απωθημένα.
–Πρόσφατα τιμηθήκατε με το Βραβείο Μονολόγου «Χρύσα Σπηλιώτη» από την Ακαδημία Κορφιάτικων Βραβείων για την Λουντμίλα σας. Τι σημαίνει για εσάς αυτό το βραβείο; Το θεωρείτε δικαίωση για τους κόπους σας;
-Αφού ευχαριστήσω για άλλη μια φορά την Ακαδημία Κορφιάτικων βραβείων καθώς και την Κουλτουρόσουπα που μου απένειμαν τα βραβεία, θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε όλη την ομάδα που συντέλεσε στην επιτυχία της Λουντμίλα. Τα βραβεία ανήκουν στον Άρη Μπαφαλούκα τον σκηνοθέτη μου, τον σκηνογράφο Δημήτρη Κακριδά, τον φωτιστή μας Αντρέα Μπέλλη καθώς την Νταίζη Λεμπέση που επικοινώνησε με μοναδικό τρόπο την παράσταση. Σίγουρα ένα βραβείο σου δίνει χαρά και δύναμη να προχωρήσεις. Αρκεί να μην επαναπαυτείς.
–Με αφορμή τη νέα σας θεατρική συνεργασία στο έργο του Ρόμπερτ Χάρλινγκ “Ανθισμένες Μανόλιες”,στο θέατρο Χυτήριο θα θέλατε να μας μιλήσετε για την συνεργασία σας αυτή και τον ρόλο σας;
-Πρόκειται για ένα έργο που μου άρεσε έτσι κι αλλιώς πολύ και δέχτηκα με μεγάλη χαρά την πρόταση του σκηνοθέτη Κωνσταντίνου Κυριακού και της παραγωγού Βάσιας Παναγοπούλου. Είναι ένας οδηγός αισιοδοξίας, ένας ύμνος στη ζωή, στη φιλία, στη μητρότητα,στις ανθρώπινες σχέσεις. Ο ρόλος μου είναι της Γουίζερ. Μιας γυναίκας με εσωστρέφεια και μοναξιά και διαρκή δυσαρέσκεια, που μοιράζεται με το σκύλο της τα πάντα. Στο κομμωτήριο, που είναι ο χώρος δράσης του έργου, η Γουίζερ, σιγα σιγά ανοίγεται, κάνει φιλίες, ξεσπά, δέχεται τα ‘πειράγματα’ των υπολοίπων και αρχίζει να αποκαλύπτεται ένας πιο ανθρώπινος εαυτός της που φυλούσε καλά κρυμμένο.
-Ποια μηνύματα θέλετε μέσα από το έργο να αποκομίσει ο θεατής;
-Ο θεατής είναι αδύνατον να μη γίνει κοινωνός των καταστάσεων που βιώνουν αυτές οι γυναίκες για τον απλό λόγο, ότι πρόκειται για ήρωες της διπλανής πόρτας. Το μήνυμα «η ισχύς εν τη ενώσει» καθώς και το γεγονός ότι το όχημα της ζωής συνεχίζει την ξέφρενη πορεία του, με τις όποιες τραγικές στάσεις. Η δύναμη της αγάπης, της φιλίας, της αλληλεγγύης είναι που μας οδηγεί σ αυτό το ταξίδι. Η ατμόσφαιρα είναι δοσμένη με πολύ χιούμορ ώστε να αντισταθμίζει τα τραγικά περιστατικά.
-Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στην διάρκεια της δεύτερης καραντίνας… Ποια συναισθήματα νιώθετε;
-Νιώθω ψύχραιμη αν και οργισμένη με κάποιους συνανθρώπους που δεν εννοούν να καταλάβουν τι σημαίνει να χάνονται ανθρώπινες ζωές. Απογοητεύομαι πολύ με εκείνους που συνεχίζουν σα να μην συμβαίνει τίποτα. Λυπάμαι που η ατομική ευθύνη δεν υπάρχει στη συνείδησή τους.
-Ο καλλιτεχνικός χώρος ίσως έχει πληγεί περισσότερο σε σχέση με κάποιους άλλους. Συμφωνείτε εσείς με αυτό;
-Ναι συμφωνώ. Σε κάθε κρίση είμαστε οι πρώτοι που πληττόμαστε. Κι αυτό γιατί δεν έχει σοβαρή θέση το θέαμα στην ατζέντα των εκάστοτε κυβερνώντων αλλά και μιας μερίδας του κόσμου. Θεωρούν ότι είναι χόμπυ. Παρόλο που ο πολιτισμός , αν και δεν φέρνει χρήμα στα κρατικά ταμεία, είναι όμως η βιτρίνα μας. Είναι αυτό το αύλο που πουλάμε και εξάγουμε εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ίσως ήρθε η ώρα να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες που μας αναλογούν για να αντιμετωπιστούμε σοβαρά.
-Εσείς πώς περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας στην διάρκεια της καραντίνας;
-Μελετάω το κείμενό μου για να μη χαθεί η επαφή μαζί του, ώστε με την άρση των μέτρων να μη χάσουμε χρόνο. Γυμνάζομαι και προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη.
-Κλείνοντας θα θέλατε να μοιραστείτε κάτι άλλο με τον κόσμο που θα διαβάσει την συνέντευξη;
-Θα ήθελα να μοιραστώ την ανάγκη μου να μείνουμε υγιείς και σοβαροί απέναντι σ αυτή την πρωτόγνωρη πανδημία. Να ωριμάσουμε σαν άνθρωποι , να συνειδητοποιήσουμε τη φθαρτότητά μας και να αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλον, έστω και από απόσταση!!!
Βίκυ Ντούλια, Ηθοποιός -Δημοσιογράφος
Ακολουθήστε την σελίδα μας στο Facebook:
https://www.facebook.com/VickyNtoulia/