Με μεγάλη μου χαρά, συνομίλησα με την Μυριέλλα Κουρεντή στο ζεστό και φιλόξενο θέατρο Ακάδημος λίγο πριν ξεκινήσει την παράσταση της ”Χαμάμ Γυναικών” https://speakfreely.gr/?p=2098. Μέσα στον πανικό για να φτιάξουν οι άνθρωποι τα σκηνικά τους και να ετοιμαστούν, η Μυριέλλα να πω, πως ξέκλεψε λίγο χρόνο παρότι που δεν είμαι επαγγελματίας αλλά το κάνω όλο αυτό με αγάπη και γιατί με ευχαριστεί. Ευχαριστώ πραγματικά. Όπως επίσης την ευχαριστώ κι για τον χρόνο της που διέθεσε και την αγκαλιά της, όσο και για τις πολύτιμες συμβουλές που μας έδωσε.
Σχετικά με την Μυριέλλα :
Η Μυριέλλα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Με την οικογένεια της είναι πολύ δεμένη ακόμα και σήμερα και την στήριξαν πάρα πολύ στην απόφαση της όταν τους ανακοίνωσε πως θα ακολουθήσει τον δρόμο της υποκριτικής. Έχει επίσης μια μικρότερη αδερφή την Πηνελόπη, την Πηνελοπίτσα της, όπως την αποκαλεί με την οποία είναι πολύ δεμένη και την αγαπάει πάρα πολύ και τώρα που μπήκε κι αυτή στον χώρο της υποκριτικής την καμαρώνει. Θέλει να παίξει μαζί της στο θέατρο και ανυπομονεί πολύ για αυτή τη στιγμή. Η Μυριέλλα επί 14 χρόνια έκανε κλασσικό μπαλέτο με το σύστημα RAD (Royal Academy of Dancing), ενώ έκανε και 12 χρόνια Πρωταθλητισμό στη Συγχρονισμένη Κολύμβηση (γι αυτό έχει και κορμάρα και τρομερή ελαστικότητα πάνω στη σκηνή να τα λέμε και αυτά παιδιά, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι κάνει η κοπέλα). Από μικρή στο σχολείο ήταν φιλελεύθερο πνεύμα, δεν της άρεσαν καθόλου τα μαθήματα και μας αποκαλύπτει πως σαν παιδί κι αυτή έχει κάνει και τις κοπάνες της !!! Έτσι λοιπόν στα 18 της αποφάσισε να πάει σε μια δραματική σχολή, άνοιξε έναν κατάλογο στο internet και η πρώτη σχολή που της εμφάνισε στην αναζήτηση ήταν το Θεμέλιο του Νίκου Βασταρδή. Από κεί κι έπειτα ξεκίνησαν όλα…
_ Μυριέλλα, θα ήθελες να μας πεις τι σε ώθησε κι ακολούθησες τον δρόμο της Υποκριτικής ;
– Ήμουν ένα παιδί καλλιτεχνικής φύσεως, φιλελεύθερο πνεύμα, δεν μου άρεσαν καθόλου τα μαθήματα στο σχολείο ούτε το εκπαιδευτικό σύστημα. Έκανα και κοπάνες να πω την αλήθεια μου, αλλά οι καθηγητές μου με αγάπαγαν και μου έβαζαν καλούς βαθμούς. Με περνούσαν γιατί είχαν καταλάβει πως δεν ήταν θέμα ευφυίας αλλά ήταν θέμα αντίληψης. Δεν μπορούσαν να με χαλιναγωγήσουν έτσι ώστε να στρωθώ να διαβάσω. Διάβαζα απλά ήμουν πιο πολύ των εξωσχολικών βιβλίων. Μου άρεσε πολύ ο χορός , το τραγούδι εξίσου πολύ, αποστήθιζα ατάκες από έργα της Disney… Γενικά στο σχολείο ήμουν πρώτη μούρη στο καβούρι, έπαιζα παντού όπου μπορείς να φανταστείς, σε όλες τις παραστάσεις που γίνονταν ήμουν μέσα. Μεγαλώνοντας που τελείωσα το σχολείο και παρότι που πέρναγα ψυχολογία Θεσσαλονίκης δεν πήγα ποτέ μου, δεν με ενδιέφερε καθόλου. Σκεφτόμουν πόσο ασταθής άνθρωπος είμαι. Από μικρή ήμουν κυκλοθυμική, άρα πως εγώ θα ψυχολογούσα τους άλλους ανθρώπους; Αυτό αναρωτιόμουν. Μου φαινόταν ακραίο όλο αυτό, επομένως δεν πήγα. Επίσης σκεφτόμουν να γίνω τραγουδίστρια για να ασχοληθώ με την μουσική που τόσο πολύ μου άρεσε από μικρή. Δεν ήθελα όμως να απομυθοποιήσω την μουσική, γι αυτό δεν την ακολούθησα επαγγελματικά. Όμως από πολύ μικρή ασχολήθηκα με το χορό. Ήθελα να γίνω χορεύτρια αλλά σκεφτόμουν ότι πρέπει να είμαι πολύ αδύνατη και να προσέχω πράγμα το οποίο δεν μπορώ να το κάνω…μου αρέσει πολύ το φαί!!! Οοοο ναι !!!! Δεν μπορώ να στερηθώ την απόλαυση ενός ωραίου γεύματος η γλυκού. Ούτε μπορούσα να εγγυηθώ πως στις διακοπές δεν θα πάρω κιλά. Άρα τι μου έμενε, λέω δεν πάω σε μια δραματική σχολή;; (χαχα) Δεν το σκέφτηκα πολύ, δηλαδή εκείνη την στιγμή άνοιξα έναν κατάλογο στο internet. Η πρώτη σχολή που μου εμφάνισε ήταν η σχολή του Νίκου Βασταρδή, το Θεμέλιο. Δεν έψαξα δηλαδή άλλες σχολές και τι παίζει όπως κάνουν όλοι. Δεν έκανα καμία έρευνα, δεν ήμουν από τα ψαγμένα παιδιά. Είδα φως και μπήκα που λένε.. Εε ακριβώς αυτό συνέβη και στην δική μου περίπτωση…
– Όλοι οι γονείς, θέλουν να δώσουν την καλύτερη μόρφωση στα παιδιά τους και τα συμβουλεύουν να σπουδάσουν σε ένα καλό πανεπιστήμιο για να βρουν έπειτα μια “καλή δουλειά”. Αντιδρούν άσχημα και φέρνουν εμπόδια όταν το παιδί τους, τους πει πως θέλει να ακολουθήσει κάποιο καλλιτεχνικό επάγγελμα. Στη δική σου περίπτωση τι συμβαίνει ;
– Η αλήθεια είναι πως οι γονείς μου με έχουν στηρίξει πάρα πολύ. Αν και στο σχολείο έλεγαν στους γονείς μου ”η κόρη σας είναι καλλιτέχνης και είναι καλλιτέχνης”. Βέβαια δεν σας κρύβω πως ο μεγάλος μου φόβος ήταν ο μπαμπάς μου, γιατί έχει τελειώσει πολιτικές επιστήμες και οικονομικά. Ήθελε να γίνω οικονομολόγος ή αρχιτέκτονας. Θεωρούσε πως αυτές οι σπουδές θα με βοηθούσαν στην επαγγελματική μου αποκατάσταση. Όμως στις εξετάσεις του πρώτου εξαμήνου (μιας και στην δική μου σχολή, υπήρχε ένα μικρό θεατράκι για τους φίλους και συγγενείς μας), ο μπαμπάς μου ήρθε και με είδε. Θυμάμαι πως όταν τελείωσε η εξέταση βγήκα έξω από την αίθουσα, είδα τον μπαμπά μου με δάκρυα στα μάτια και μου είπε ”δεν το περίμενα από σένα, να έχεις τόσα πολλά πράγματα να δώσεις, πίστευα απλά ότι ήταν μια παρόρμηση”. Ξέρεις πολλές φορές στους γονείς μας, δεν εξωτερικεύουμε τις βαθύτερες σκέψεις μας, ειδικά στις πιο τρυφερές ηλικίες μας και ξαφνιάζονται. Εγώ δηλαδή όταν μπήκα στην δραματική σχολή ήμουν 18 χρονών, δεν πρόλαβαν να με δουν να μεγαλώνω και να ωριμάζω. Επομένως. ήμουν παιδί στα μάτια τους.
– Μπορεί να σου έχει συμβεί κάτι ακραίο στην ζωή σου, ένα πολύ τραγικό συμβάν, ας πούμε ένας θάνατος και αυτό να σε βοηθήσει στο να ερμηνεύσεις έναν ρόλο ;
– Δεν πιστεύω καταρχάς καθόλου στο βιωματικό θέατρο. Θεωρώ ότι όποιος μπαίνει στο θέατρο για να βιώσει συναισθήματα είναι παρανοϊκός ή εν πάση περιπτώσει το έχει πάρει πολύ λάθος. Θεωρώ ότι ο σωστός ηθοποιός πρέπει να έχει απόλυτη αντίληψη την ώρα που παίζει των πάντων γύρω του. Αλλιώς δεν μπορεί ούτε να σώσει κάποιο λάθος, ούτε να εξελιχθεί. Δεν μπορείς να ανέβεις πάνω στην σκηνή να μεταμορφώνεσαι και να χάνεσαι μέσα στον ρόλο. Πρέπει να έχεις απόλυτη συναίσθηση του τι κάνεις. Ο ηθοποιός παίζει δεν ζει, αλλιώς θα λέγαμε “ζω θέατρο σήμερα”. Αν κάθε φορά που ανεβαίνει στην σκηνή και χάνεται μέσα στον ρόλο στο τέλος θα καταλήξει στο τρελοκομείο. Εγώ θεωρώ ότι ένας καλός ηθοποιός, είναι ένα παιδί που έχει τα παιχνίδια του που είναι τα σκηνικά, οι συνάδελφοί του που είναι οι κούκλες του από όταν ήμασταν μικροί που όλοι δίναμε ζωή στις κούκλες μας.. Όμως τώρα δεν χρειάζεται να δίνεις ζωή σ ‘όλα… Είσαι υπεύθυνος για ένα πράγμα. ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ!!! Για το κοστούμι σου και τα props σου (είναι τα αντικείμενα που πρέπει να χρησιμοποιήσει ένας ηθοποιός στην παράσταση για τον ρόλο του). Κάθε φορά πρέπει να λες από μια ιστορία. Αν αυτή την ιστορία την λες κάθε φορά βιώνοντας την, θα είσαι πάντα ο ίδιος ενώ αν κάθε φορά δημιουργείς τον χαρακτήρα τότε θα διαφέρεις σε κάθε ρόλο κι έτσι δεν θα είσαι ο ίδιος ηθοποιός, δεν θα παίζεις με μανιέρα που λέμε.
–Θες να μας πεις λίγα λόγια για τον ρόλο που υποδύεσαι ”στο Χαμάμ Γυναικών” και να μας πεις και σε τι σε γοήτευσε στον ρόλο που υποδύεσαι και αν έχεις κοινά χαρακτηριστικά με την Αυγή ;
– Η Αυγή είναι ένα κυκλοθυμικό παιδί που έχει μεγαλώσει σ ‘ένα συντηρητικό περιβάλλον, ενώ εγώ δεν έχω μεγαλώσει σ ‘ένα τόσο συντηρητικό περιβάλλον. Βέβαια υπήρχαν διάφορα “μη” στο σπίτι μου, λόγω του ότι οι γονείς μου χωρίς να θέλω να τους κατηγορήσω, είχαν μεγαλώσει και οι ίδιοι σε αντίστοιχα περιβάλλοντα. Δεν μπορώ να τους κατακρίνω για αυτό. Οπότε κατά κάποιο τρόπο ούσα καλλιτέχνιδα μέσα σε μια οικογένεια που δεν ήταν τόσο ελεύθερη με μένα, σίγουρα έχω καταπιέσει κάποια πράγματα και συναισθήματα που και η Αυγή έχει καταπιέσει. Έχει υποστεί σεξουαλική κακοποίηση που δεν έχουμε μάθει ακριβώς τι είναι αυτή η κακοποίηση, αλλά δε γίνεται και ποτέ σαφές στο έργο. Αλλά κι εγώ υποστεί σεξουαλική παρενόχληση και κατά κάποιον τρόπο την καταλαβαίνω. Δεν μπορώ να μπω ακριβώς στην θέση της γιατί είναι διαφορετικό να έχεις υποστεί κακοποίηση κι άλλο παρενόχληση, αλλά ξέρω πως είναι. Όταν δημιουργείται μέσα μου και μάλιστα σε τρυφερή ηλικία, ήμουν 19 χρονών όταν μου συνέβη, τότε ναι την καταλαβαίνω. Επίσης, είναι ένα παιδί τρελό που της αρέσει πολύ να τραβάει την προσοχή πάνω της αλλά για αστείους λόγους. Της αρέσει να κάνει τους άλλους γύρω της να γελάνε και της αρέσει να επικοινωνεί πάρα πολύ κάτι τ’ οποίο κι εγώ το έχω, είμαι πολύ επικοινωνιακός άνθρωπος. Μπορώ πολύ εύκολα να επικοινωνήσω μαζί σου, αλλά στην ζωή μου είμαι πολύ μοναχική κι έχω πολύ λίγους ανθρώπους κοντά μου. Η Αυγή ουσιαστικά βγαίνει μια φορά την εβδομάδα από το σπίτι της, για να πάει στο χαμάμ μαζί με την μαμά της. Κι εγώ από την άλλη περνάω περιόδους στην ζωή μου που βγαίνω από το σπίτι μου για να πάω στην δουλειά μου. Είναι σαν να νιώθω ότι βγαίνω για να πάω στο λούνα παρκ και μετά ξαναγυρνάω στην μοναξιά μου. Η Αυγή είναι ένα παιδί που έχει πρόβλημα με την βουλιμία γιατί είναι παγιδευμένο στα πρότυπα της εποχής της, οπότε από την μία της αρέσει πάρα πολύ το φαγητό όπως και μένα, αλλά από την άλλη φοβάται πολύ την εικόνα της όπως κι εγώ. Αλλά γενικά προσέχω όχι πορωμένα να ξέρετε. Όταν ήμουν μικρή είχα περάσει νευρική ανορεξία στην γ’ γυμνασίου που είναι διαφορετικό από την βουλιμία. Θεωρώ λίγο αστείο αυτό που συμβαίνει με την Αυγή. Ενώ έχει κορμάρα την βάζει η μητέρα της επειδή ανησυχεί εκείνη και την ζυγίζει όλη την ώρα. Αν το παρατηρήσετε στο έργο η Αυγή τρώει πολύ γρήγορα και αμάσητα όλα τα φαγητά, αλλά μετά έχει τις τύψεις γι αυτό βάζει το δάχτυλο της στο στόμα (για να κάνει εμετό) πράγμα το οποίο επίσης έχω βιώσει κι εγώ. Γενικά είναι ένας ρόλος, που όταν πρωτοδιάβασα το έργο πριν χρόνια στα αγγλικά, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Ο ρόλος της Αυγής ήταν διαφορετικά δοσμένος. Δηλαδή ήταν μια χοντρούλα στο κανονικό έργο που η μαμά της, την βάζει να κάνει σκοινάκι για να είναι fit ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που συμβαίνει στην παράσταση. Όταν λοιπόν με ρώτησε η Βάσια Παναγοπούλου (αφού πρώτα είχαμε μιλήσει κι της είχα πει ναι μ’ αρέσει πολύ το Χαμάμ των Γυναικών) ποιος ρόλος σου άρεσε περισσότερο, τότε της απάντησα κατευθείαν η Αυγή παρότι έχει την λιγότερη πρόζα και τα λιγότερα λόγια. Όμως, εμένα αυτός ο ρόλος με γοήτευσε περισσότερο. Στην αρχή σκέφτηκα να έχει έναν αυτισμό που ούτως η άλλως έχει η Αυγή, ο οποίος μπορεί να έχει προκληθεί από την κλεισούρα και από τα χάπια που παίρνει τόσα χρόνια, αλλά ίσως και από την καταπίεση. Γενικά ο άνθρωπος και ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι παίξε γέλασε, είναι πολύ εύκολο να το χάσεις. Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές. Κάτι άλλο που ήθελα να σου πω, είναι πως χαίρομαι που πλέον έχουν αλλάξει τα πρότυπα και δεν είναι οι ξερακιανές στην μόδα, όπως ήταν κάποτε. Υπάρχουν κορίτσια που το σωματότυπο τους είναι να είναι κανονικές ή σε κάποιες άλλες να είναι πιο καμπυλωτές. Αυτά είναι πολύ ωραία σώματα! Γιατί να μην αγαπάνε το σώμα τους και να θέλουν όλες να είναι το ίδιο;;;
– Προτιμάς το θέατρο ή την τηλεόραση ;
– Προφανώς και προτιμώ το θέατρο, είναι άλλη μαγεία. Δεν κατακρίνω την τηλεόραση ούτε την θεωρώ κακό μέσον. Ίσα ίσα που την αγαπάω πολύ, γιατί μου έχει προσφέρει ψωμί και μ’έχει βοηθήσει πολύ στον βιοπορισμό μου. Όμως αγαπάω το θέατρο γιατί είναι κάθε φορά διαφορετική η μαγεία, διαφορετικό το κοινό, η ενέργεια… Δεν μπορείς να το ψυχολογήσεις. Άσε που μπορεί να συμβεί και κάποιο απρόοπτο πάνω στην σκηνή. Πρέπει να είσαι συνεχώς σε εγρήγορση επομένως ναι υπάρχει άλλη μαγεία στο θέατρο.
-Η τόσο γρήγορη δημοσιότητα και όλη αυτή η προβολή σε τρόμαξε, ήταν πολύ απότομο ;
– Εκεί που δεν μ’άρεσε καθόλου ήταν προς το τέλος των ”Κλεμμένων Ονείρων” που έγινε και το”Just the 2 Of Us”. Δέχτηκα να πάω στον τραγουδιστικό διαγωνισμό, γιατί αν μη τι άλλο μας πλήρωναν δεν το κάναμε για την ψυχή της μάνας μας. Εντωμεταξύ δεν το περίμενα καθόλου να κερδίσω. Γενικά κρατάω πολύ χαμηλά τον αμανέ, δεν είμαι άνθρωπος με έπαρση και πάντα θεωρώ ότι έχω κι άλλα περιθώρια εξέλιξης. Επομένως όταν πήρα απότομα δημοσιότητα τότε, δεν την άκουσα καθόλου, το ακριβώς αντίθετο ήθελα να αισθάνομαι ότι είμαι απλά η Μυριέλλα, ο καραγκιόζης της παρέας μου που θα τους κάνω όλους να γελάνε… Μπορεί να πέσω μπλονζόν στην μέση του δρόμου μόνο για να γελάσουν όλοι. Ήθελα με δυο λόγια αυτή την ελευθερία την οποία την έχασα. Αυτό λίγο με σόκαρε. Μετά επειδή προσπάθησα να κάνω πολύ δουλειά με τον εαυτό μου. Κατάλαβα πως η δημοσιότητα είναι μέρος της δουλειά μου, ότι δεν σημαίνει τίποτα όταν αναγνωρίζουν οι άνθρωποι. Ακόμα και να με αναγνωρίζουν. ποτέ δεν ξέρει ο άλλος ποια πραγματικά είμαι αν δεν με κάνει παρέα, αν δεν με ζήσει. Κι ότι το κοινό μεταλλάσσεται ανάλογα με το ρόλο που κάνεις, δεν είναι πάντα σίγουρο. Επομένως και εγώ απομυθοποίησα τον φόβο μου, γιατί κατάλαβα ότι ποτέ κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποια είναι η ψυχή μου απόλυτα.
–Θες να μας πεις τα μελλοντικά σου σχέδια;
-Σίγουρα θα ήθελα να συνεχίσω να παίζω στο θέατρο, θα ήθελα και να σκηνοθετήσω κάποια στιγμή κάποιον. Αυτό είναι ένα μεγάλο μου όνειρο. Επίσης με την χορευτική μου ομάδα (σύγχρονου χορού) που δημιουργήθηκε πέρυσι την Λήθη και κάναμε την πρώτη μας παράσταση ”Θυμήσου..”, θα ήθελα να συνεχίσω πολύ τις παραστάσεις γιατί μου αρέσει και αγαπάω πολύ το physical theater. Θέλω σίγουρα να συνεχίσω να εξελίσσομαι πνευματικά αλλά και όσον αφορά την εξέλιξη μου σ’ οτιδήποτε κι αν κάνω. Ένα ακόμα μεγαλύτερο μου όνειρο είναι μιας και η αδερφή μου έχει ξεκινήσει σε δραματική σχολή, είναι να παίξω πάνω στην σκηνή με την Πηνελοπίτσα μου. Θα είναι υπέροχο να παίξω μαζί της, είναι η μεγάλη μου αγάπη. Τέλος ένα ταξίδι στο εξωτερικό δεν θα με χάλαγε απλά για να ψάξω δουλειά μήπως βρω κάτι καλό.
-Κινηματογράφο σκέφτεσαι καθόλου;
-Είχα κάνει στο παρελθόν και μου άρεσε πολύ. Θα ήθελα σίγουρα να ξανακάνω αλλά ξέρεις κάθε πράγμα συμβαίνει στον καιρό του. Βασικά πιστεύω πολύ στο γραφτό και να αφήνω τα πράγματα στην ροή τους. Δεν θέλω να σκέφτομαι κάτι με μεγάλο μένος. Δεν τρομάζω με τα σχέδια απλά η ζωή είναι ένα πολυδιάστατο πράγμα. Πιστεύω επίσης πάρα πολύ σ’αυτό που λένε ότι ο όταν κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει. Θεωρώ ότι πρέπει να είμαστε λίγο πιο κουλ. Είναι ωραίο να κάνεις όνειρα και να βάζεις στόχους αλλά να μην πορώνεσαι τόσο πολύ, γιατί άμα δεν σου βγαίνουν δεν σημαίνει ότι δεν σου βγήκαν επειδή έκανες κάτι λάθος, απλά σημαίνει πως το μονοπάτι της ζωής σου ήταν διαφορετικά χαραγμένο.
-Και τέλος θα ήθελες να μας δώσεις κάποιες συμβουλές για τους νέους ανερχόμενους ηθοποιούς;
-Να πιστεύουν στον εαυτό τους χωρίς έπαρση. Να βιώνουν κάθε εμπειρία της ζωής τους σαν σφουγγάρι και να καταλαβαίνουν ότι ο ηθοποιός δεν είναι σε πόσες παραστάσεις θα τον δούνε ή πόσες δουλειές θα κλείσει. Είναι περισσότερο οι εμπειρίες που ζεις έξω απ’ αυτό. Δηλαδή είναι ένας χώρος μαγικός, αλλά για να είσαι δυνατός σ’ αυτό το χώρο και να έχεις εργαλεία πρέπει να είσαι ένας άνθρωπος με λίγο άγνοια κινδύνου. Να είσαι λίγο πιο ανοιχτός στην ζωή. Κάθε εμπειρία είναι σημαντική. Να μην σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι, εκτός αν οι άλλοι είναι άνθρωποι που νιώθουν ότι και το καλό και το κακό, στο λένε καλοπροαίρετα. Να μην παίρνεις τις μετρητοίς τις γνώμες του οποιουδήποτε, γιατί η γνώμη του οποιουδήποτε μπορεί να σε καταστρέψει. Σίγουρα επειδή υπάρχει ανασφάλεια και για να κάνεις αυτή τη δουλειά πρέπει να είσαι λίγο ανασφαλής, οπότε να μην δίνουν σημασία. Να δίνουν σημασία μόνο σ’ αυτό που μιλάει στην καρδιά τους και στην ψυχή τους.
Σ’ ευχαριστούμε πολύ για τις πολύτιμες συμβουλές και τον χρόνο σου. Καλή συνέχεια σ’ ότι κι αν κάνεις. Να έχεις πάντα υγεία. Όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν. Να είσαι καλά εσύ και θα τα αντιμετωπίσεις. Και να πραγματοποιήσεις όλα τα όνειρα σου!!!
Φωτογραφίες και βίντεο από την ομάδα χορού Λήθη :
Που έχουμε δει την Μυριέλλα ως σήμερα στην τηλεόραση :
- Ένας Μήνας και κάτι (Mega 2007-2008), ρόλος γραμματέας Αλέξη Γεωργούλη
- Γ4 (Alpha 2008-2009), ρόλος Νίνας
- Η Πολυκατοικία (Mega 2009), ρόλος Μάγδας
- Mega Friday All-Nighters (Mega 2009), ρόλος Αμαντίν ( Επεισόδιο: “Ζουλιέν και Αμαντίν” )
- Ο πόλεμος των άστρων ( Ant1 2010), ρόλος Δανάης ( Επεισόδιο: “Παρθένος Μία” )
- Κλεμμένα Όνειρα (Mega 2011-2014), ρόλος Σάννυς
- Just the 2 Of Us ( Mega 2014), διαγωνιζόμενη και η νικήτρια του παιχνιδιού
- Παρθένα Ζωή ( Ant1 2017-2018), ρόλος Μαρίνας Καλογιάννη
- Dancing with the stars ( Ant1 2018), διαγωνιζόμενη και κέρδισε την τέταρτη θέση
- Ελεύθερη Σχέση ( Open 2018 ως τώρα), ρόλος Ρούλας
Στον Κινηματογράφο :
- Ο θάνατος που ονειρεύτηκα (2010)
- Meeting (2010)
- Love in the end (2013)
- It’s Worth More Than You Think (2014)
- Never Stop Searching (2014)
- Άραγε που (2017)
Στο Θέατρο :
- Διαδρομές (2007-2008), στο θέατρο Βασιλάκου
- RENT The Musical (2010-2011) στο θέατρο Σφεντόνα
- Ο Ορέστης και ο Σκύλος (2013) περιοδεία
- Προμηθέας Δεσμώτης (2013), στο θέατρο Δια Δύο
- Δε Σε Θέλω (2013-2014), στο θέατρο Badminton
- Θα περάσει κι αυτό (2014-2015), στο θέατρο Badminton
- Μόνο αν το πιστέψεις (2016-2017), στο θέατρο Αλίκη
- Η μηλιά που έδινε (2017), στο θέατρο ΠΚ
- Φυλακισμένες (2017-2018), στο θέατρο Vault
- Θυμήσου… (2018), στο θέατρο ΠΚ
- Χαμάμ Γυναικών (2018-2019), στο θέατρο Ακάδημος
💪 SPEAK FREELY ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΓΙΑ ΟΤΙ ΣΕ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΓΥΡΩ ΣΟΥ💪
Μπορείτε να εκφράζεστε καθημερινά μαζί μας & μέσα από τα Social Media Speak Freely:
👍Στο Facebook:
https://www.facebook.com/speakfreely2019
👍 Στο instagram:
https://www.instagram.com/speakfreelygr/
👍 Στο email: