Σίγουρα δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες στην δουλειά ούτε για εσένα ούτε για τους ανωτέρους σου. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι!!! Μόνο υπομονή. Υπάρχουν μέρες που θα πας στη δουλειά σου και κάποιος συνάδελφος σου θα έχει τις μαύρες του. Ίσως ξεσπάσει και σε σένα. Ακόμα χειρότερα; Το αφεντικό σου θα έχει τις μαύρες του και ποιος τον ακούει εκείνη την ημέρα. Δε θα του αρέσει τίποτα, δεν θα είναι με τίποτα ευχαριστημένος και θα έχει ένα λόγο να φωνάξει σε όλους (όχι ότι τις προηγούμενες μέρες λέει μπράβο παιδιά, αλλά εκείνη την ημέρα κάνει μπαμ από παντού). Για εκείνον λογικό το ό,τι λέει για εσένα και για τους υπολοίπους συναδέλφους σου. Εργασιακό περιβάλλον και να είναι καλό χωρίς προβλήματα ή θα είναι δικιά σου επιχείρηση ή των γονιών σου. Αυτό να το θυμάσαι! Μόνο εκεί, υπάρχει πιθανότητα να είναι όλα τέλεια και να πας μια χαρά χαρούμενος και να φεύγεις το ίδιο εξίσου χαρούμενος. Μπορεί και παραπάνω χαρούμενος απ’ ότι πήγες. Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε μία επιχείρηση από πίσω για να μας περιμένει μόλις ενηλικιωθούμε. Τι κάνουμε λοιπόν; Κλαίμε την μοίρα μας;
Ασφαλώς και όχι. Βουτάμε κατευθείαν στα βαθιά και κολυμπάμε. Μαθαίνουμε μόνοι μας να πολεμάμε και στο τέλος τα καταφέρνουμε.
Όλοι μας, γίναμε υπομονετικοί σε κάποια πράγματα, ακόμα και στην προσωπική μας ζωή. Στην δουλειά μας όμως περνάμε καθημερινά τις ίδιες, αν όχι περισσότερες ώρες από όσες περνάμε στο σπίτι μας, με τους δικούς μας ανθρώπους. Όσο μάλιστα εντείνονται οι ρυθμοί για πολλούς εργαζόμενους, η δουλειά τους, τους «βλέπει» πολύ περισσότερο από την οικογένεια τους και το σπίτι τους. Αυτή από μόνη της είναι μία στρεσογόνος και κουραστική κατάσταση αλλά είναι συχνά και μία αναγκαιότητα. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Ο ανταγωνισμός, οι ψηλές απαιτήσεις σε πολλές εταιρείες κρέμεται πάνω απ’ τα κεφάλια του προσωπικού, τόσο των υψηλόβαθμων όσο και των «απλών υπαλλήλων». Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα οι εντάσεις είναι αναμενόμενες και η δυσφορία πολλές φορές αναπόφευκτη. Ειδικά επίσης όταν στις περισσότερες εταιρείες λείπει προσωπικό και δεν προσλαμβάνουν και καλείσαι εσύ να βγάλεις το φίδι από την τρύπα. Αλλά δε γίνεται βρε αδερφέ να είσαι σε μία δουλειά μόνο με προβλήματα και να προσπαθείς να τους λύσεις και τα προβλήματα και τα ψυχολογικά τους. Στο κάτω κάτω δεν είναι η εταιρεία παιδί σου, σωστά;;
Κατά ένα περίεργο τρόπο αν το σκεφτείτε κι εσείς καλά, θα δείτε πως η δομή των εργασιακών σχέσεων θυμίζει κάτι από οικογένεια. Πιο συγκεκριμένα, υπάρχουν οι προϊστάμενοι, «οι γονείς» που έχουν εξουσία πάνω μας, μας εμπνέουν σεβασμό ή φόβο. Περιμένουμε απ’ αυτούς αναγνώριση και επιβράβευση των πράξεων μας. Έπειτα υπάρχουν οι συνάδελφοι, «τα αδέλφια» με τα οποία μας συνδέουν σχέσεις αγάπης και μίσους, ανταγωνισμού και αλληλεγγύης, ζήλιας και νιαξίματος. Και κάποιοι από εμάς που είμαστε σε μεγάλες εταιρείες σίγουρα έχουμε ξεχωρίσει κάποιον άνθρωπο και τον έχουμε κάνει φίλο μας εκτός δουλειάς. Έναν δικό μας άνθρωπο, γιατί σε τόσο μεγάλο αλαλούμ να μην έχεις κι έναν δικό σου άνθρωπο να πεις μια εμπιστευτική κουβέντα, τρελένεσαι όσο να ‘ναι. Μόλις συμβαίνει κάτι ειδικά μέσα στη δουλειά σ’ αυτόν τρέχουμε να πάμε και να το βγάλουμε από πάνω μας. Είναι μια μικρή λύση κι αυτό σε εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον, αρκεί να είμαστε σίγουροι ότι έχει καλές προθέσεις για μας αυτός ο άνθρωπος. Όμως, χωρίς να το καταλαβαίνουμε πολλές φορές, η δική μας αντίδραση είναι σαν να είχαμε μπροστά μας την οικογένεια μας. Θυμώνουμε αν δεν μας πουν μπράβο, αντιδρούμε στην –έστω και δικαιολογημένη- κριτική, απογοητευόμαστε αν δεν ανταπεξέλθουν στις επιθυμίες μας, ακόμη κι αν τις εκφράζουμε υποτονικά ή καθόλου. Αυτός ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε αυτά τα προβλήματα είναι ΛΑΘΟΣ. Αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος, το έχουν πει και οι ειδικοί. Παρόλο που δεν μπορούμε να αφήσουμε τα συναισθήματα μας στο σπίτι όταν πάμε να δουλέψουμε, απαιτείται δε, να αντιμετωπίζουμε τις σχέσεις στη δουλειά με συναισθηματική ωριμότητα. Να θυμάστε και να μην ξεχνάτε πως η δουλειά δεν είναι ούτε το σπίτι μας, ούτε το σχολείο αλλά ούτε χρειαζόμαστε έναν χωροφύλακα από πάνω μας για να μας προσέχει. Πρέπει να είμαστε ώριμοι και να μην δενόμαστε με πράγματα και καταστάσεις.
Θα πρέπει επίσης να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το αρνητικό προσβλητικό σχόλιο (το οποίο εκεί ναι θα συμφωνήσω είναι προσωπικό θέμα που έχει ο άλλος μαζί σου) από μία αυστηρή κριτική που εισπράττουμε για τη δουλειά που κάναμε. Η κριτική είναι στην πραγματικότητα η ανταπόκριση των άλλων στον τρόπο της δουλειάς μας και χωρίς αυτή δύσκολα μαθαίνουμε. Βέβαια συμφωνώ κι εδώ πως είναι και μερικοί που δεν ξέρουν να μιλάνε. Ναι, υπάρχουν όμως πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό. Και ξαναλέω άλλο το προσβλητικό σχόλιο που σ ‘αφορά κι άλλο αν ο άλλος μεγάλωσε σε σπηλιά και δεν ξέρει να μιλάει σε κανέναν. Δέξου το, έτσι είναι οι τρόποι του, έτσι μεγάλωσε δεν αλλάζει. Καλό είναι να κάνουμε διάλογο να ακούσουμε τι έχει να μας πει ο άλλος για να απαντήσουμε μετά στη σειρά μας καταλλήλως. Στη συνέχεια έχουμε πάντα καιρό να εκφράσουμε αντιρρήσεις αν θεωρήσουμε ότι αδικηθήκαμε σε κάτι.
Πολλές φορές επίσης έχει συμβεί να έχουμε εκφράσει επιθυμίες μας ή την δυσφορία μας για θέματα που αφορούν τη δουλειά και να μην βρίσκουν ανταπόκριση. Κι όμως, χρειάζεται να επιμείνουμε, να γίνουμε πιο σαφείς, να επαναλάβουμε, ευγενικά αλλά σταθερά, ιδιαίτερα όταν είμαστε σίγουροι για τα αιτήματα μας, ξέροντας ότι είναι προς όφελος δικό μας και της απόδοσης μας. Μη σταθούμε μόνο μία φορά, χρειάζεται πάλι και πάλι. Σταθερά και με υπομονή. Τα αφεντικά συχνά χρειάζονται βοήθεια για να καταλάβουν τα αιτήματα των υφισταμένων τους, λένε οι ειδικοί, γι’ αυτό δεν βοηθάει σε τίποτε να αποτραβιόμαστε παρεξηγημένοι σαν παιδιά που δεν τους έκαναν οι γονείς τους το χατίρι. Θα μου πείτε, δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν τα αφεντικά; Αυτό είναι μεγάλη αλήθεια και δεν ξέρουμε τι έχουν μέσα στο κεφάλι τους. Εμείς όμως σταθερά και με υπομονή δεν ξεφεύγουμε από τον στόχο μας και δεν ξεχνάμε το αίτημα μας. Γενικά οι ειδικοί σε θέματα εργασίας συνιστούν επίσης απέναντι στη δουλειά μας, να έχουμε μία ισορροπημένη στάση ενδιαφέροντος και προσφοράς αλλά όχι αιματηρής θυσίας. Ακόμη δε, ψυχραιμίας και νηφαλιότητας αλλά όχι ψυχρότητας και έλλειψη συναισθημάτων.
Ελπίζω να σας βοήθησα λιγάκι! Μην ξεχνάτε πως η ζωή είναι πολύ μικρή και πρέπει να περνάμε καλά !!!
Βίκυ Ντούλια, Ηθοποιός – Public Relations (PR)
Ακολουθήστε την σελίδα Βίκυ Ντούλια στο Facebook:
https://www.facebook.com/VickyNtoulia/
Ακολουθήστε την σελίδα Βίκυ Ντούλια στο Instagram:
https://www.instagram.com/vickyntoulia/